Hoe heerlijk was Literaire Living ’21 (bedankt Foto.laure)! Een booster voor een lange winter.
Max Greyson opende de avond met ‘Ni dieu, ni maître’ in zijn grootstedelijke mix van Nederlands en Frans. Hij greep ons naar de keel met een gedicht over Fatima Noori, een Afghaans meisje dat op achtjarige leeftijd naar België vluchtte (en nu een boek schreef: Het verhaal van Fatima).
De Nederlandse Hester Knibbe, grande dame van de poëzie, las uit haar recentste bundel Inzake dit huis en sloot af met het liefdesgedicht ‘Ja’, dat zo in de tijdloze honderd van de poëzie kan. Het gesprek in de zetel leverde een mooie anekdote over observeren op: dat ze ooit zo lang naar een Spaans gezin zat te staren dat de moeder naar haar toe kwam en vroeg of ze honger had.
En toen was het aan Johannes Is Zijn Naam, in gifgroene kostuumvest, korte broek en witte schoenen. Hij begon met ‘Party boy’. Zo theatraal, zo ironisch, zo weird, zo uitgekiend, zo geweldig!
Moya De Feyter opende innemend met ‘You go, I go’. ‘… als de lente doodgaat leven we voor de volgende lente / en toen alle lentes stierven nog voor de knoppen konden springen bleef er / van ons niets anders over dan de verdrietige warmte na een mooi gedicht.’ Na haar apocalyptische bundel Massastrandingen komt er een boek over licht. Zich uit het donker naar boven schrijven. We kijken ernaar uit.
Bart Moeyaert bracht zijn greatest hits. En ‘Fiets’, dat hij voor TAZ schreef, hoort daar intussen ook bij: ‘… ik ga naar een plek / waar ik nooit ben geweest / en fiets ik verkeerd / is dat pech maar niet erg // Wat ik zie hou ik bij / een berg heeft een top / en de wereld krijgt mij.’ Nadat Johannes de avond prachtig had afgesloten, toastten we – bij gebrek aan café – dan maar met jenever op de poëzie! Op naar editie 12!
Bedankt Utopia Aalst, en vooral Joke De Schrijver, Joke De Groot, Johan de geweldige technieker en Dimitri Verbelen. Bedankt Ella Michiels voor de co-presentatie. En bedankt De Zondvloed Roeselare om ons achteraf weer van dun gebundelde stuff te voorzien.
