Tien jaar geleden verscheen De achterkant van flatgebouwen. Dit is het allereerste exemplaar dat ik in handen kreeg, en dat – even nagekeken – meer dan 80 optredens en vijf keer zoveel repetities meeging. Het draagt er alle sporen van.
Ik zie mezelf de brief en het manuscript nog op de bus doen naar Harold Polis van De Bezige Bij Antwerpen. Twee dagen later telefoon: ‘Harold hier. Wat denk jij wel van plan te zijn?!’ Het bleek technisch een ongewoon project, maar we speelden het klaar om een dichtbundel mét een volwaardig album te maken. Onverschrokken.
Het heeft Reinout met Nevenwerking – eerst met z’n vijven, dan zevenen, nu drieën – al op mooie podia gebracht, van Crossing Border, Vooruit, Watou, Dranouter, Vrijstaat O, de Arenberg, tot zelfs de Berlijnse Kulturbrauerei. Maar ik denk ook aan huiskamerconcerten waar de sfeer altijd ’te snijden’ is, en aan aartsmoeilijke schooloptredens. Ontzettend dankbaar om met zulke straffe muzikanten te hebben gespeeld en te spelen.
Na Naar een vaderland in 2015 verdrongen veel wereldse noden de poëzie. Dat leverde lange tijd een knagende tevredenheid op met het leven. Poëzie blijft wel voortdurend on my mind, notitieboekjes gaan altijd mee, ik blijf dichters lezen en programmeren voor Literaire Living, blijf nieuwe en oude muziek ontdekken, en we – Bart Couvreur, Jeroen Degrieck en ik – schaven verder aan onze set, zoekend naar dat punt waarop gedicht en muziek elkaar opduwen en een paar onvermoede schakelaars in je brein aanzetten. Ontroering, maar dan breder. We willen na het vaccin de versterkers meer dan ooit opendraaien.
De gedichten komen de laatste tijd terug. Het is vechten voor elk vers, maar de dichtader lijkt doorgeblazen. Ik laat het zijn gang gaan.
Bunker
We hadden ons tot een iglo van beton gerold
Hoeveel ramen ook, we waren blind voor de oceaan
die opschoof, doof voor de wolvenroedel van golven
We zaten na jaren zo gekanteld dat onze stoelen
naar dezelfde muur schoven. Half tegen elkaar
kijken we nog uit één raam
We wachten op nieuw vel, een nieuw hart,
nieuwe ogen. Hopen, hoofd in hals, oude handen
dat dit huis drijft
